Uroczystość Wszystkich Świętych oraz Dzień Zaduszny to szczególny czas pełen refleksji, kiedy nasze myśli wypełniają wspomnienia o tych, których już z nami nie ma. Dla uczczenia pamięci pragniemy przypomnieć członków naszej biało-zielono-czarnej rodziny, którzy przez lata współtworzyli nasz klub – trenerów i zawodników GKS-u Bełchatów. Właśnie w te listopadowe dni, wyjątkowo ciepło o nich myślimy, obejmując ich naszą pamięcią oraz modlitwą.

Jakub Bilke (1974 – 2014)

Swego czasu uznawany za jednego z najbardziej perspektywicznych juniorów w Polsce. Wychowanek Broni Radom, który występował również m.in. w Stali Stalowa Wola, Siarce Tarnobrzeg i Radomiaku Radom. W Bełchatowie pojawił się w drugiej połowie sezonu 1997/98. Miał być poważnym wzmocnieniem drużyny w walce o powrót do Ekstraklasy, lecz nie zdołał przebić się do podstawowego składu. Rozegrał zaledwie cztery spotkania i po awansie klub rozstał się z klubem. Później Bilke reprezentował jeszcze barwy m.in.: Jagiellonii Białystok i niemieckiego Eisenhüttenstädter FC Stahl. Karierę zakończył w Szydłowiance Szydłowiec w 2008 roku. Zmarł 7 listopada 2014 roku w Warszawie w wyniku choroby trzustki. Miał 40 lat.

Tomasz Drąg (1975 – 2016)

Pochodzący z Opola defensor w Bełchatowie spędził dwa sezony: 2000/01 i 2001/02. Występował również m.in. w Ceramice Opoczno, Ruchu Zdzieszowice i Odrze Opole. Zmarł 19 marca 2016 roku robiąc to, co w życiu kochał najbardziej – grając w piłkę. Tego feralnego dnia rozgrywał mecz w barwach czwartoligowego Śląska Łubniany. W 62. minucie spotkania osunął się nieatakowany przez nikogo na murawę i pomimo godzinnej reanimacji nie udało się go uratować. „Odszedł w otoczeniu, w którym przez całe życie czuł się doskonale, wśród kolegów piłkarzy, wśród kibiców, na murawie, podczas meczu…” – napisano w komunikacie na stronie internetowej byłego klubu Tomasza Drąga, Odry Opole.

Mariusz Gawlica (1965 – 1996)

Wychowanek Concordii Piotrków Trybunalski. Przy Sportowej 3 spędził aż siedem lat (1988 – 1995). Grał na pozycji ostatniego stopera, ale koledzy z boiska mieli do niego ogromne zaufanie i powierzali mu bardzo często opaskę kapitańską, którą nosił w sezonie 1994/95. Był współautorem historycznego awansu GKS-u do najwyższej klasy rozgrywkowej. Bełchatowska publiczność po raz ostatni oklaskiwała go w inauguracyjnym meczu Ekstraklasy z Górnikiem Zabrze. Następnie swoim doświadczeniem piłkarskim wspierał beniaminka II ligi, RKS Radomsko. Jego życie i karierę przerwał tragiczny wypadek samochodowy, który miał miejsce w nocy 2 czerwca 1996 roku na zwężonym odcinku trasy szybkiego ruchu w okolicach Piotrkowa Trybunalskiego. Ford Orion prowadzony przez Gawlicę zderzył się czołowo z mazdą, która z niewiadomych przyczyn zjechała na lewą stronę jezdni. Zginęły trzy osoby, a wśród nich był Mariusz Gawlica, który w chwili wypadku miał zaledwie 31 lat.

Marek Jakóbczak (1969 – 2014)

W Bełchatowie pojawił się jesienią 1997 roku, gdy GKS walczył o powrót do Ekstraklasy. W debiutanckim meczu z Ceramiką Opoczno zdobył gola. Od samego początku był mocnym ogniwem górniczej jedenastki. Z GKS wywalczył awans do Ekstraklasy w sezonie 1997/98. Powrót do elity nie był jednak zbyt udany, ponieważ po niezłej jesieni, przyszła słabsza wiosna i „Brunatni” ponownie pożegnali się z Ekstraklasą. Jakóbczak zdobył wówczas 4 bramki w 27 meczach. Następnie odszedł do Śląska Wrocław, a później do izraelskiego Hapoelu Bet Szean. Reprezentował również barwy m.in.: Polonii Warszawa, RKS Radomsko i Petrochemii Płock, z której trafił do GKS-u. Na początku stycznia 2014 r. usłyszał diagnozę lekarską, która mówiła jedno – nowotwór płuc z przerzutami do wątroby. Nie poddawał się, walczył do końca. Żona Marka, pani Beata założyła konto na facebooku: „Marek Jakóbczak – mecz o życie”. Do drużyny Marka zapisało się ponad 6 tys. osób. Beata była jej kapitanem, a reszta – dopingowała, dodawała otuchy, wspierała. Wszyscy walczyli o zwycięstwo. „Każdy inny wynik niż trzy punkty jest nie do zaakceptowania” – pisała jeszcze w lutym 2014 r. Beata Jakóbczak, używając piłkarskich porównań. W maju razem odwiedzili Bełchatów, przy okazji ligowego spotkania z Wisłą Płock. Niestety, były napastnik zmarł 27 czerwca 2014 roku, przegrywając walkę z rakiem. Miał 44 lata.

Jan Król (1951 – 2013)

Wychowawca setek młodych zawodników GKS-u Bełchatów. Jako czynny piłkarz reprezentował barwy RKS Skry Bełchatów, z której w 1977 roku powstał GKS Węgiel Brunatny (późniejszy GKS). Przez kolejne lata trenował z sukcesem grupy młodzieżowe. Jednym z jego podopiecznych był m.in. Kamil Kiereś. Jan Król prowadził również pierwszą drużynę GKS-u w sezonie 1989/90. Jako szkoleniowiec w 38 spotkaniach osiągnął bilans: 21 zwycięstw, 8 remisów i 9 porażek. Zmarł 15 marca 2013 roku przeżywszy 62 lata.

Jan Kwiatkowski (1953 – 2021)

Przez lata aktywny zawodnik sekcji piłki nożnej Skry Bełchatów, a następnie GKS „Węgiel Brunatny”. „Kwiatek” to bramkarz, którego koledzy z zespołu i kibice wspominali jako zawodnika o wielkich możliwościach. Był niesamowicie wygimnastykowany, co wielokrotnie udowadniał między słupkami. To jedna z najważniejszych postaci tworzącego się dopiero górniczego klubu. Co ciekawe, w sezonie 1979/80 zdobył bramkę z rzutu karnego na wagę awansu do kolejnej rundy Pucharu Polski. GKS grający wtedy w klasie okręgowej pokonał drugoligową Siarkę Tarnobrzeg. Jan Kwiatkowski wyszedł w podstawowym składzie w pierwszym, historycznym trzecioligowym meczu „Węgla Brunatnego” w sierpniu 1982 roku. Odszedł w wieku 67 lat po kilkumiesięcznej chorobie.

Dariusz Marciniak (1966 – 2003)

W połowie lat osiemdziesiątych o wychowanka Stali Rzeszów ubiegali się trenerzy największych europejskich klubów: Realu Madryt i Bayernu Monachium. Po przygodzie w Śląsku Wrocław, zamiast trafić na piłkarski szczyt, młody napastnik wylądował w Zagłębiu Lubin, a następnie reprezentował barwy klubów z Belgii i Francji. Po emigracji wrócił do kraju i w sezonie 1995/96 przez kilka kolejek przywdziewał trykot „Brunatnych”, zaliczając osiem spotkań i strzelając dwa gole. Później grał jeszcze m.in. w RKS Radomsko, Stomilu Olsztyn i klubach niemieckich. Pięć razy zagrał również w reprezentacji Polski, strzelając w debiucie bramkę. Był również brązowym medalistą Mistrzostw Europy U-18 z 1984 roku. Zmarł 27 kwietnia 2003 roku w wyniku zawału serca, który był następstwem choroby alkoholowej. Miał zaledwie 37 lat.

Kamil Paprocki (1989 – 2019)

Były bramkarz, który odszedł po kilkuletniej walce z chorobą. Wychowanek GKS-u Bełchatów przeszedł w swej piłkarskiej karierze przez kolejne szczeble szkolenia przy Sportowej 3, trenując m.in. pod okiem trenera Jana Króla. „Paproć” dotarł w tej drodze do kadry pierwszego zespołu GKS, ale „Brunatnych” reprezentował jedynie w rozgrywkach Młodej Ekstraklasy. Po odejściu z macierzystego klubu w 2011 roku występował w Omedze Kleszczów, Zjednoczonych Gmina Bełchatów oraz Astorii Szczerców. Dopóki stan zdrowia mu na to pozwalał, można było go spotkać na meczach naszej drużyny. Zmarł 9 lutego 2019 roku w wieku niespełna 30 lat.

Mirosław Sajewicz (1956 – 2016)

Jeden z tych piłkarzy, którzy reprezentowali barwy zarówno GKS-u Bełchatów, jak i Widzewa Łódź. Piłkarzem „Brunatnych” był w sezonie 1986/87, w którym to biało-zielono-czarni odnotowali historyczny awans do II ligi. W swojej karierze reprezentował łącznie 14 klubów. Największe sukcesy odnosił z Widzewem (dwa mistrzostwa Polski w 1981 i 1982 r.) oraz Radomiakiem (awans do I ligi w 1984 r.). Zmarł 29 stycznia 2016 roku w wieku 59 lat.

Krzysztof Surlit (1955 – 2007)

Piłkarz urodzony w Zelowie w ciągu swojej kariery reprezentował chociażby barwy Widzewa Łódź i Zawiszy Bydgoszcz. W barwach RTS-u rywalizował w Pucharze Europy m.in. z Manchesterem United i Juventusem Turyn. W 1983 roku wyjechał do Francji, reprezentując barwy Nîmes Olympique i US Dunkerque. Jego specjalnością były wykonywane ze znacznej odległości rzuty wolne, z których zdobywał większość bramek. W Bełchatowie występował w latach 1986-88, będąc u schyłku piłkarskiej kariery, którą zakończył w Finlandii. 23 września 2007 roku w Szczecinie w trakcie meczu oldboyów doznał śmiertelnego w skutkach zawału serca. Miał 51 lat.

Jerzy Wyrobek (1949 – 2013)

Legenda Ruchu Chorzów oraz 15-krotny reprezentant Polski. Obrońca, który zdobywał mistrzostwo Polski z chorzowskim klubem zarówno jako piłkarz oraz jako trener. Szkoleniowcem GKS-u Bełchatów został wiosną 1998 r., kiedy przejął drużynę po Bogusławie Kaczmarku, lecz nie zdołał uchronić „Brunatnych” przed spadkiem do II ligi. Rok później świętował z naszym klubem powrót do piłkarskiej elity. W drodze do ponownego awansu jego drużyna wygrała 25 z 34 ligowych spotkań. Zmarł w wyniku wylewu krwi do mózgu 26 marca 2013 roku, mając 63 lata.

Niech spoczywają w pokoju. Cześć ich pamięci!

Mecenasem Bełchatowskiego Sportu jest PGE Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna S.A.
____________________________